নিজকে জীৱশ্ৰেষ্ঠ প্ৰাণী হিচাপে পৰিচয় দি আমি ভাল পাওঁ।'মানুহ জীৱশ্ৰেষ্ঠ
প্ৰাণী' মানুহৰ আগতে মানুহে চিঞৰে।একেবাৰে অনর্থক কথা।নিজকে শ্ৰেষ্ঠ বুলি
পৰিচয় দিয়াৰ আগতে 'শ্ৰেষ্ঠ' শব্দৰ অর্থৰ হৃদয়াঙ্গম কৰি ল’লে ভাল হয়।
এটা কথা অপ্ৰিয় হ’লেও সত্য যে মানুহ জীৱশ্ৰেষ্ঠ হৈয়ো মানুহ আন সকলোতকৈ
বিশৃংখল যেন লাগে।দয়া,সহানুভূতি,সহায়,একতা, আদি শব্দবোৰ যেন কিতাপৰ
অবিশ্ৰান্ত বৰষুণজাক ক্ৰমশঃ ক্ষান্ত হ‘ল।বাছখনৰ গতিবেগো কিছু
বাঢ়িল।ডাইভাৰজনে অডিঅ প্লেয়াৰটোৰ ভলিউয়াম সামান্য বঢ়াই কুমাৰ চানুৰ কণ্ঠত
ভাহি অহা জনপ্ৰিয় হিন্দীগীতটোৰ লগতে নিজেও সৰুকৈ গুনগুনাই আছে।
নিশা প্ৰায় ন মান বাজিছে।খিৰিকীৰ কাষেৰে প্ৰচণ্ড বেগত যেন দৌৰিছে ৰাস্তাৰ দাতিত থকা গছৰ শাৰীবোৰ,
মাজে মাজে সুবিশাল আকাশখন দেখা পাওঁ।দুচকুৰে ঢুকি পোৱা দিগন্তলৈকে আকাশখন
মুকলি।জোনটো স্বতঃস্ফুতভাবে জিলিকি আছে, তৰাবোৰো তেনেই মৌন।কিছুসময় আগতেই
সুউচ্চ অট্টালিকা আৰু প্ৰযুক্তি বিদ্যাৰ অত্যাধুনিক প্ৰসাৰতাত জিলিকি উঠা যুক্তৰাষ্টৰ এখন চহৰ হান্স ভিলা।
হান্সভিলা স্পেচ কেম্পৰ দ্বিতীয় মহলাৰ কোনোবা এটি বিলাসী কোঠা।
এহাল যুৱক যুৱতীৰ বার্তালাপ।মাজে মাজে যুৱকজন বিৰক্ত হৈ পৰে।যুৱকজনৰ কিবা কথাত যেন যুৱতীগৰাকীয়ে সহমত দিব পৰা নাই।যুৱকজনৰ কথাবোৰত অসহ্য হৈ এটা সময়ত যুৱতীগৰাকীয়
‘পাঁচ বাজি দহ মিনিট গৈছে‘ ম‘বাইলৰ বুটাম এটাত আঙুলিৰে লাহেকৈ হেচুকি
পাপৰিয়ে সময়টো চালে।বাছখনৰ লেহেমীয়া গতিত পাপৰিৰ মনটো অতিষ্ট হৈ পৰিছে।
“অলপ সোনকালে ঘৰ পোৱাগৈ হ‘লে ভাল আছিল নহ‘লে মাৰ গালিসোপাই যে মূৰটো গৰম
কৰি পেলাব।“ বাছখনৰ হেন্দোলিত জোকাৰণিৰ মাজতে পাপৰিয়ে কথাবোৰ ভাৱে।
ইউনিভাৰচিটিৰ হোষ্টেলৰ পৰা পাপাৰিহঁতৰ
পশ্চিম আকাশৰ শেষ প্ৰান্তৰ, অস্তগামী বেলিটোৰ বুকুত এখন ভাঁহি অহা
প্ৰতিছ্ববিৰ ৰেঙনি।ক্ৰমশঃ মনটো অস্থিৰ হৈ পৰে।জীৱনৰ গতিপথত এইবোৰ কিহৰ
খলা-বমা?জীৱনৰ মধুৰ জগলাত বগাই থাকোতে যন্ত্ৰণাৰ উজুটি খোৱাৰ কথা পাহৰিয়েই
গৈছিলোঁ।আজি যে আকাশখনেই সকলো ক‘বলৈ ধৰিছে।
আনদিনাৰ দৰে আজিও আকাশখন ব্যতিক্ৰমী নহয়।আগবাঢ়ি যোৱা সন্ধ্যাটিক খন্তেক সময়ৰ
পাছতে আন্ধাৰে কাঢ়ি ল‘ব।স্মৃতিবোৰৰ দৰে সময়খিনিকো ৰাখি থ‘ব পৰা হ‘লে ভালেই
আছিল।একো নহ‘লেও হেঙুলীয়া বেলিটিৰ বুকুত সজীৱ হৈ ভাঁহি অহা স্পন্দিতাৰ
ছবিখনকে দুচকুয়ে হেঁপাহ পলুৱাই উপভোগ কৰিলেহেঁতেন।
